کد مطلب:313591 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:204
دیشب، در این خانه، کوری مادرزاد شفا یافته است
حجةالاسلام والمسلمین آقای حاج سید حسن ابطحی، در كتاب شبهای مكه (ص 97 - 93) چنین می نویسد:
یك روز به حرم مطهر رؤوس شهدا در باب الصغیر رفته بودم (در شام). كسی در حرم نبود ولی جوانی در گوشه ی حرم سرش را روی زانو گذاشته بود و مثل آنكه خوابش برده بود.
من هم كه تنها بودم زیارت مختصری خواندم و نزدیك به همین جوان مشغول نماز زیارت شدم. بعد از نماز، آن جوان سرش را از روی زانویش بلند كرد و گفت: آقا، من خواب نبودم بلكه حتی چشمهایم هم باز بود، ولی همان طوری كه سرم روی زانویم بود می دیدم تمام شهدایی كه سرشان اینجا دفن است حضور دارند و حوائج
[ صفحه 412]
زوارشان را می دهند و یكی از حوائج مهم مرا هم بنا شد امشب بدهند. آیا این خواب یا بیداری می تواند حقیقت داشته باشد؟
گفتم: اگر مقداری صبر كنید، حقیقت این خواب یا بیداری برای شما طبعا روشن می شود. گفت: چطور؟ گفتم: امشب اگر آن حاجت مهم شما برآورده شد معلوم می شود حقیقت داشته والا ممكن است آنچه دیده اید خیالاتی بیش نبوده است. گفت: برای شما توضیح می دهم چیزی را كه به من وعده داده شده، تا شما هم ناظر جریان باشید. گفتم: متشكرم.
گفت: من دختربچه ای دارم كه از مادر، نابینا متولد شده و بسیار خوش استعداد است. به من امروز می گفت: اینكه می گویند فلان چیز قشنگ است و فلان چیز زشت است، یعنی چه؟ گفتم: تو چون چشم نداری این چیزها را نمی توانی بفهمی. گفت: چطور می شود كه انسان چشم داشته باشد؟ گفتم: بعضی ها از مادر با چشم متولد می شوند و بعضی ها بدون چشم، و تو بدون چشم متولد شده ای. گفت: حالا هیچ راهی ندارد كه من هم چشم داشته باشم؟ گفتم: چرا اگر من، یا خودت، به اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام متوسل شویم ممكن است به تو چشم عنایت كنند.
گفت: پس پدر این كار را بكن و به من هم تعلیم بده تا من هم به آنها متوسل شوم، شاید چشم دار گردم. من گریه ام گرفت و او را در منزل رو به قبله نشاندم و گفتم: بگو یا اباالفضل، چشمم را بده تا من بیایم.
حالا من اینجا آمده ام و حاجتم هم شفای دخترم بوده كه این خواب یا بیداری را دیده ام. گفتم: بسیار خوب، امشب اگر بچه ات چشم دار شد معلوم است كه آنچه دیده ای حقیقت داشته است. آن مرد مرا به منزلش برد و دخترم را به من نشان داد و گفت: شما فردا صبح هم همین جا بیایید و از ما خبری بگیرید. اتفاقا خانه ی او در شارع الأمین و سر راهمان، وقتی به حرم حضرت رقیه علیهاالسلام می رفتیم، بود.
فردای آن روز وقتی از آن منزل خبر گرفتم، دیدم جمعی به آن خانه رفت و آمد می كنند. پرسیدم چه خبر است؟ گفتند: دیشب در این خانه كوری به بركت حضرت ابوالفضل علیه السلام شفا یافته. وقتی وارد شدم دیدم آن دخترك با چشم های زیبای درشت و بینا نشسته و پدرش هم پهلوی او نشسته بود. وقتی چشمش به من افتاد، گفت: آقا، دیدید
[ صفحه 413]
كه آن جریان حقیقی بوده است!
من مقداری در آن منزل نشستم. پدر دختر سؤالی از من كرد و گفت: آیا حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام در كربلا هستند یا در شام؟ گفتم: آن حضرت، نه در شام محدود می شود، نه در كربلا. زیرا حضرت ابوالفضل علیه السلام لااقل مثل حضرت عزرائیل كه بر تمام كره ی زمین احاطه دارد حوائج مردم را از خدا می گیرد و به آنها می دهد. گفت: آیا واقعا سر مقدس حضرت عباس علیه السلام در باب الصغیر دفن است؟ گفتم: نمی دانم، این طور می گویند.
گفت: پس چطور وقتی من در آنجا متوسل شدم دخترم را شفا دادند؟ گفتم: دخترت هم كه در همین منزل متوسل بوده، شاید به خاطر توسل دخترت بوده كه به او شفا داده اند؛ چون گفته اند: آه صاحب درد را باشد اثر. و علاوه، مگر من نگفتم: سر و بدن كه در قبر و یا در هر كجای دیگر كه باشد شفا نمی دهد، بلكه روح باعظمت آن بزرگوار كه لااقل احاطه بر كره ی زمین دارد شفا می دهد.
گفت: خیلی متشكرم، چون اتفاقا دیشب من همین فكر را می كردم و با خودم می گفتم اگر حضرت اباالفضل علیه السلام در شام است پس چگونه جواب ارباب حوائج كربلا را كه قطعا روزی صدها نفر به او مراجعه می كنند و حوائجشان را می گیرند می دهد؟! و اگر در كربلا است، پس چگونه حاجت من و امثال مرا كه در روز ده ها نفر به این حرم شریف مراجعه می كنند و مثل من حاجتشان را می گیرند می دهد؟! و اگر در یكی از این دو مكان نایب گذاشته و در جای دیر خودش كار می كند، پس چگونه در منزل ما جایز است كه دخترم او را صدا بزند و به قول شما حاجتش را خودش از آن حضرت بگیرد؟! ولی با این بیان، مطلب برایم حل شد. خدا به شما جزای خیر عنایت كند.
یك روز به حرم مطهر رؤوس شهدا در باب الصغیر رفته بودم (در شام). كسی در حرم نبود ولی جوانی در گوشه ی حرم سرش را روی زانو گذاشته بود و مثل آنكه خوابش برده بود.
من هم كه تنها بودم زیارت مختصری خواندم و نزدیك به همین جوان مشغول نماز زیارت شدم. بعد از نماز، آن جوان سرش را از روی زانویش بلند كرد و گفت: آقا، من خواب نبودم بلكه حتی چشمهایم هم باز بود، ولی همان طوری كه سرم روی زانویم بود می دیدم تمام شهدایی كه سرشان اینجا دفن است حضور دارند و حوائج
[ صفحه 412]
زوارشان را می دهند و یكی از حوائج مهم مرا هم بنا شد امشب بدهند. آیا این خواب یا بیداری می تواند حقیقت داشته باشد؟
گفتم: اگر مقداری صبر كنید، حقیقت این خواب یا بیداری برای شما طبعا روشن می شود. گفت: چطور؟ گفتم: امشب اگر آن حاجت مهم شما برآورده شد معلوم می شود حقیقت داشته والا ممكن است آنچه دیده اید خیالاتی بیش نبوده است. گفت: برای شما توضیح می دهم چیزی را كه به من وعده داده شده، تا شما هم ناظر جریان باشید. گفتم: متشكرم.
گفت: من دختربچه ای دارم كه از مادر، نابینا متولد شده و بسیار خوش استعداد است. به من امروز می گفت: اینكه می گویند فلان چیز قشنگ است و فلان چیز زشت است، یعنی چه؟ گفتم: تو چون چشم نداری این چیزها را نمی توانی بفهمی. گفت: چطور می شود كه انسان چشم داشته باشد؟ گفتم: بعضی ها از مادر با چشم متولد می شوند و بعضی ها بدون چشم، و تو بدون چشم متولد شده ای. گفت: حالا هیچ راهی ندارد كه من هم چشم داشته باشم؟ گفتم: چرا اگر من، یا خودت، به اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام متوسل شویم ممكن است به تو چشم عنایت كنند.
گفت: پس پدر این كار را بكن و به من هم تعلیم بده تا من هم به آنها متوسل شوم، شاید چشم دار گردم. من گریه ام گرفت و او را در منزل رو به قبله نشاندم و گفتم: بگو یا اباالفضل، چشمم را بده تا من بیایم.
حالا من اینجا آمده ام و حاجتم هم شفای دخترم بوده كه این خواب یا بیداری را دیده ام. گفتم: بسیار خوب، امشب اگر بچه ات چشم دار شد معلوم است كه آنچه دیده ای حقیقت داشته است. آن مرد مرا به منزلش برد و دخترم را به من نشان داد و گفت: شما فردا صبح هم همین جا بیایید و از ما خبری بگیرید. اتفاقا خانه ی او در شارع الأمین و سر راهمان، وقتی به حرم حضرت رقیه علیهاالسلام می رفتیم، بود.
فردای آن روز وقتی از آن منزل خبر گرفتم، دیدم جمعی به آن خانه رفت و آمد می كنند. پرسیدم چه خبر است؟ گفتند: دیشب در این خانه كوری به بركت حضرت ابوالفضل علیه السلام شفا یافته. وقتی وارد شدم دیدم آن دخترك با چشم های زیبای درشت و بینا نشسته و پدرش هم پهلوی او نشسته بود. وقتی چشمش به من افتاد، گفت: آقا، دیدید
[ صفحه 413]
كه آن جریان حقیقی بوده است!
من مقداری در آن منزل نشستم. پدر دختر سؤالی از من كرد و گفت: آیا حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام در كربلا هستند یا در شام؟ گفتم: آن حضرت، نه در شام محدود می شود، نه در كربلا. زیرا حضرت ابوالفضل علیه السلام لااقل مثل حضرت عزرائیل كه بر تمام كره ی زمین احاطه دارد حوائج مردم را از خدا می گیرد و به آنها می دهد. گفت: آیا واقعا سر مقدس حضرت عباس علیه السلام در باب الصغیر دفن است؟ گفتم: نمی دانم، این طور می گویند.
گفت: پس چطور وقتی من در آنجا متوسل شدم دخترم را شفا دادند؟ گفتم: دخترت هم كه در همین منزل متوسل بوده، شاید به خاطر توسل دخترت بوده كه به او شفا داده اند؛ چون گفته اند: آه صاحب درد را باشد اثر. و علاوه، مگر من نگفتم: سر و بدن كه در قبر و یا در هر كجای دیگر كه باشد شفا نمی دهد، بلكه روح باعظمت آن بزرگوار كه لااقل احاطه بر كره ی زمین دارد شفا می دهد.
گفت: خیلی متشكرم، چون اتفاقا دیشب من همین فكر را می كردم و با خودم می گفتم اگر حضرت اباالفضل علیه السلام در شام است پس چگونه جواب ارباب حوائج كربلا را كه قطعا روزی صدها نفر به او مراجعه می كنند و حوائجشان را می گیرند می دهد؟! و اگر در كربلا است، پس چگونه حاجت من و امثال مرا كه در روز ده ها نفر به این حرم شریف مراجعه می كنند و مثل من حاجتشان را می گیرند می دهد؟! و اگر در یكی از این دو مكان نایب گذاشته و در جای دیر خودش كار می كند، پس چگونه در منزل ما جایز است كه دخترم او را صدا بزند و به قول شما حاجتش را خودش از آن حضرت بگیرد؟! ولی با این بیان، مطلب برایم حل شد. خدا به شما جزای خیر عنایت كند.